Biografie

 

Madeleine Alikhah is geboren op 14 juni 1982 in Iran. Op achtjarige leeftijd is Madeleine gevlucht samen met haar moeder en twee zusjes. Haar vader hadden ze daar helaas achter moeten laten, hij was ziek en zou de reis niet overleefd hebben. De reis was gevaarlijk en duurde lang. Ze weet nog dat ze in een bus gestopt werden en je al je bezittingen in een ton moest stoppen, maar één vrouw weigerde haar Goude bedelketting af te geven. In tranen had de vrouw toegegeven. Madeleine had bij haar vertrek haar armband diep in haar broek weggestopt, voor het geval dat..

 

Eenmaal in Nederland aangekomen begon het gevecht naar de verblijfsvergunning. Maanden zijn ze van opvang naar opvang verhuisd. Net wanneer ze zich ergens thuis en vertrouwd begon te voelen, werd het weer tijd om naar een ander verblijf te vertrekken.

Al op jonge leeftijd leerde Madeleine dat ze geen waarde moest hechten aan mensen. Want op een bepaald moment verdwijnt iedereen vanzelf uit je leven. Madeleine hechtte zich sterk aan materiele zaken. De scheurtjes in de muur, de treden die kraakte, de lelijke schilderijen die op de gang van het tehuis hingen om het nét een beetje sfeervoller te laten ogen.

 

Ze was stil, maar observeerde alles wat er om haar heen gebeurde. Uit het niets kon ze in de klas zeggen ‘Hee juffrouw, wist u dat uw linker oorbel veel groter is dan uw rechter’, waarop de klas haar uitlachte. Ze hoorde nergens thuis, behalve wanneer ze verdwaald was in haar eigen gedachten. Hoe het zou zijn wanneer ze in Nederland was geboren, andere ouders had gehad, of hoe het zou zijn geweest als ze haar vader niet achter had moeten laten. In welk huis zouden ze dan wonen? Wat voor leven zou ze hebben in een andere woonsituatie, andere deuren, andere ramen... En wat voor impact zou dit hebben op haar. 

 

Op twaalfjarige leeftijd gingen ze met het schoolreisje naar een musea. Hier ontwikkelde ze haar interesse in beeldende kunst. Uren kon ze ronddwalen door de witte hoge muren van diverse musea. Madeleine begon op vroege leeftijd te werken als stekker. Ze maakte lange dagen en het meeste geld zette ze opzij voor haar droomcamera. Ze wist dat haar moeder dit niet kon betalen en hield ervan om onafhankelijk te zijn van anderen. Ze wist immers niet zeker of ze hierop kon vertrouwen.

 

Een jaar later had ze genoeg geld bij elkaar gespaard en kocht ze haar eerste camera. Ze begon met het vastleggen van kleine details, waarvan ze wist dat ze veel voor haar betekende. Zoals de spijker aan de muur waar nog nooit iets aangehangen had, de theekopjes met de gouden randjes waar alleen uit gedronken mag worden bij bijzondere gelegenheden en natuurlijk haar bedelarmbandje van Iran.

In de weekenden stapte ze op haar fiets en ging ze met haar camera verschillende steden ontdekken. Onwetend en lettend op de kleine dingen.

 

Wat haar erg op viel in de grote steden was dat, anders dan in Iran, je overal naar binnen kon kijken. Nergens zaten meer dikke witte gordijnen voor de ramen, maar je kon precies zien wie er thuis wat, wat hij/zij aan het doen was, waar de vaasjes stonden, wat ze dronken, of ze een grote achtertuin hadden etc. In Iran dacht ze er niet eens aan om door een raam te kijken, want ze wist toch wel dat ze vrij weinig interessants kon ontdekken door dat (amper doorschijnende) gordijn. Maar in Nederland was alles anders. 

 

Na de middelbare school afgerond te hebben is ze art&design gaan studeren en heeft haar master behaald in Photographic studies in Leiden. Hier ontdekte ze dat ze aanleg had voor het vak.

Madeleine is inmiddels uitgegroeid tot een 37jarige freelance fotograaf. Nog steeds ligt haar focus niet op het fotograferen van personen, maar in de materiële fotografie.