Wat is architectuurfotografie?

Ook het fotograferen van architectuur is een vak apart. Natuurlijk, je kunt vrij simpel een foto van een gebouw maken. Maar een mooie, aansprekende architectuur foto maken vraagt om meer dan een klik op de knop. De architectuurfotograaf kijkt naar de lijnen en hoeken van het gebouw. Lijnen die in real life recht zijn moeten op de foto niet krom lopen. Evenwijdige lijnen moeten dat blijven. In een gebouw zit diepte, dat perspectief moet in de foto ook duidelijk zijn zonder overdreven te worden. Licht is belangrijk. Omdat een gebouw in de buitenlucht staat is niet elk moment geschikt om het gebouw te fotograferen. De architectuurfotograaf werkt vaak vroeg in de ochtend of laat in de middag. Soms moet hij 3 of 4 keer terugkomen voordat het licht ‘de juiste kwaliteit’ heeft. De ruiten van een gebouw reflecteren doorgaans. Soms is dat mooi, maar soms moet je daar op een creatieve manier mee omgaan.

Een gebouw heeft een functie. Hoe komt deze tot uitdrukking in de foto. Zijn er mensen in beeld — of juist niet? Hier maakt de architectuurfotograaf strategische keuzes.

 

Wat is de functie van architectuurfotografie in onze maatschappij?

Architectuurfotografie biedt je de mogelijkheid om te experimenteren metcompositie, alle elementen van belichting, perspectief, framing, balans, symmetrie, lijnenspel, etc. komen er in terug. Je hoeft niet op pad naar exotische oorden, elke stad heeft zijn eigen stijl aan oude en nieuwe architectuur

 

Wat is het verschil tussen toegepaste architectuurfotografie en conceptuele architectuurfotografie?

Bij conceptuele architectuurfotografie bekijk je een gebouw vanuit een overkoepelend gedachtengoed. Je hebt een concept ontwikkeld en fotografeerd met een doel om dat concept herkenbaar te maken. Toegepaste architectuur is feitelijker. Je fotografeerd zonder concept, maar houdt je tijdens het fotograferen natuurlijk nog steeds bezig met evenwijdige lijnen, licht etc. 

 

Beschrijf de overeenkomsten en verschillen tussen de thema's/onderwerpen, werkwijze, doelstelling van de Bechers en John Gollings. 

Becher

Toen in 1957 de mijngroeve van Eisenhardter Tiefbau werd gesloopt, wilde Becher, intussen een geschoold graficus, de site tekenen. Elk detail wou hij nauwkeurig vastleggen, om datgene wat decennialang een economisch bolwerk van de streek was, voor de vergetelheid te behoeden. Maar de sloop ging veel sneller dan hij kon tekenen, en daarom greep hij naar de camera. De Bechers waren conceptuele fotografen, want zondeer een concpet was het project onmogelijk geweest. 

 

Zakelijkheid in plaats van dramatiek

Eerste Becher-gebod: de zwart-witopnamen worden steeds vanuit dezelfde hoek en steeds met de zelfde precisie gemaakt, en worden gekenmerkt door een sterke zakelijkheid en neutraliteit. Duizenden beelden die nooit een spoor van bewerking vertonen, noch enige dramatiek door schaduwspel of weereffecten. Het oeuvre van Becher verrijkte de conceptuele kunst met een wezenlijke fotografische bijdrage en zorgde er in belangrijke mate mee voor dat de cultuurhistorische waarde van fabrieken en andere utiliteitsgebouwen als aandenkens aan het industriële tijdperk erkend werd, vóór alles gesloopt werd.

 

John Gollings (1944) is een meester in het maken van opvallende, inventieve foto’s. Om een magische sfeer te creëren, maakt hij zijn foto's vaak in het uur van de schemering en gebruikt hij graag een groothoeklens voor een dramatisch effect. Zijn foto’s kunnen een gebouw transformeren tot kunst.

 

'Veel van mijn werk als architectuurfotograaf, is onbekend',  zegt hij. 'Het zijn beelden van dode steden in woestijnen en jungles, de plaatsen waar ik jaarlijks naar terugkeer om te peinzen over verloren landschappen en eeuwige gebouwen.’ Anders dan de passie voor industrie wat Becher heeft.